Ίσως είμαστε περισσότεροι

Photo: GatheringGratitudes

Το δίλημμα «Μερσεντές ή Τρακτέρ» προσήλκυσε ενδιαφέροντα σχόλια. Διαβάζοντάς τα, ενισχύθηκε η πεποίθηση μου ότι τελικά δεν υπάρχει μόνο μία Ελλάδα. Ποτέ δεν υπήρχε. Ναι, υπάρχει η Ελλάδα της μόστρας, των απατεώνων και του κάθε είδους αρπακτικών. Υπάρχει όμως και η Ελλάδα της σκέψης, της δημιουργίας, της ειλικρίνιας, της προσφοράς, του φιλότιμου, του μόχθου… Ας μην τα μπερδεύουμε και ας μείνουμε στην ουσία. Αλλά ίσως ήρθε και η ώρα να αναρωτηθούμε επιτέλους ποιοί είμαστε οι περισσότεροι σε αυτόν εδώ τον τόπο.

Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουν ότι η φύση είναι ό,τι συμβαίνει έξω από τη ζωή μας. Είμαστε εδώ, και η φύση είναι εκεί πέρα. Δεν είμαστε πια μέρος της φύσης, του τοπίου, απλά αυτή μας “περιβάλλει”. Αυτό είναι ένα τεράστιο φιλοσοφικό λάθος, το οποίο δημιουργεί έναν ψευδή διαχωρισμό μεταξύ του εαυτού μας και του υπόλοιπου κόσμου. Έτσι, η λέξη “περιβάλλον” (φυσικό, κοινωνικό, οικονομικό) χάνει το νόημά της. “Το περιβάλλον” γίνεται αυτό το μέρος του κόσμου μας το οποίο ξέρουμε ότι πρέπει να προστατεύουμε, όμως μπορούμε να καταναλώνουμε όποτε το θελήσουμε. Εδώ ακριβώς, πιστεύω, πως πρέπει να αλλάξουμε το σκεπτικό μας και να δούμε τον κόσμο σαν να είμαστε μέσα στο περιβάλλον, όχι εμείς και το περιβάλλον.

Ασφαλώς, το κράτος οφείλει να επιτρέπει, να εμψυχώνει και να στηρίζει το δικαίωμα του κάθε πολίτη να αισθάνεται συνδεδεμένος με το άμεσο περιβάλλον του και ακολούθως να του παρέχει τον χώρο να δημιουργήσει με αυτό. Αλλά ας μην ξεχνάμε σε ποιά χώρα ζούμε. Όμως, το να μπορέσει ο καθένας από εμάς να αισθανθεί την σύνδεση του με την αίσθησή του χώρου δεν έχει να κάνει τόσο με τους πολιτικούς και τα συμφέροντά τους, όσο με την καλλιέργεια μιας νέας προσωπικής φιλοσοφίας στον καθένα από εμάς. Και ο μόνος τρόπος – κατά την ταπεινή μου γνώμη – για να το πετύχουμε αυτό είναι να αναγνωρίσουμε ότι η φύση πρέπει να ριζωθεί στην αίσθηση που έχουμε εμείς οι ίδιοι για τον ίδιο μας τον χώρο: τα σπίτια μας, τους δρόμους μας, τις γειτονιές μας, τις κοινωνίες μας. Πολλοί από εμάς δεν έχουμε πετύχει αυτή τη ζωτικής σημασίας σύνδεση. Είτε λόγω κουλτούρας, είτε από φόβο για την προσωπική μας ασφάλεια, είτε -ασφαλώς- λόγω της έλλειψης πρόσβασης στον ελεύθερο χώρο. Και φυσικά γιατί ποτέ αυτή δεν διδάχτηκε ούτε στα σχολεία, ούτε στα πανεπιστήμια, ούτε φυσικά υπαγορεύθηκε από τους κάθε είδους φωστήρες: τηλεοπτικούς, κοινοβουλευτικούς, εκκλησιαστικούς…

Η αλήθεια είναι ότι το περιβάλλον επηρρεάζει και επηρρεάζεται από τα πάντα. Μία πιο περιβαλλοντική προοπτική εν μέσω κρίσης μπορεί να παρέχει λύσεις σε πολλά προβλήματα που διαφορετικά θα ήταν δύσκολο να επιλυθούν. Υπάρχουν πρακτικές λύσεις και θα έρθουν κι άλλες στην επιφάνεια εν καιρώ. Όμως και ο «Ελληνάρας» πρέπει –έστω και λίγο- να αλλάξει μυαλά, αν θέλει να βγει από την πολυεπίπεδη και πολύμορφη δυσαρέσκεια στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Είναι προφανές ότι θα συνεχίσει να υπάρχει η νοοτροπία «έβαλα κι εγώ ένα δεκαράκι (10 kw) στην ταράτσα μου και πουλάω στη ΔΕΗ». Όμως αν μέσα από όλη αυτή την βοή δεν έρθουν νέες, ξεκάθαρες ιδέες και προσεγγίσεις που θα αναζωογοννήσουν τις επιλογές μας, τότε θα βιώνουμε μία ολοένα και περισσότερο κλιμακούμενη βία. Τόσο σε πολιτικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, έτσι όπως την βιώνουμε κάθε τόσο στους δρόμους των μεγαλουπόλεων.

Πρέπει, λοιπόν, να αναρρωτηθούμε ποιοί είμαστε οι περισσότεροι. Και όλοι εμείς οι νέοι άνθρωποι της χώρας, που αναζητούμε μια κάποια θετική αλλαγή, πρέπει να πιστέψουμε ότι εμείς είμαστε οι ρεαλιστές. Στην πραγματικότητα, είμαστε οι μόνοι ρεαλιστές στην όλη ιστορία. Και αν υπολογίσουμε τα (δύο-τρία;) εκατομμύρια πολιτών που δεν πάνε να ψηφίσουν στις εκλογές, ίσως και να είμαστε οι περισσότεροι.

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο protagon.gr