Αγανακτίστε με την Τροφή σας!

Έχω ήδη γράψει πολλές φορές σχετικά με τη σημαντική υποβάθμιση του περιβάλλοντος λόγω της βιομηχανικής γεωργίας. Σήμερα παίρνω έναυσμα από το προχθεσινό άρθρο της Γκέλης Βουρβούλη, σε μία προσπάθεια να εμβαθύνω και να καταθέσω ένα είδος πειραματικού οράματος.

Καθώς γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μιας μορφής πολιτιστικής εκμηδένισης σε κλίμακα που δεν έχει προηγούμενο, είναι επιτακτική ανάγκη για νέα πολιτιστικά μορφώματα και κινήσεις. Μία γενικότερη και μαζική τάση η οποία θα σέβεται τις παλιές ελληνικές παραδόσεις και θα λαμβάνει υπόψιν τις σύγχρονες τεχνολογίες. Γιατι οι νέες τεχνολογίες δεν είναι κακές από μόνες τους, όλα εξαρτώνται από το πώς τις χρησιμοποιεί κανείς. Μόνο με τη διάχυσή μιας τέτοιας τάσης θα βρεθούμε επιτέλους σε θέση να ξεσκαλώσουμε από τη σημερινή κατάσταση της μισαλλοδοξίας, της διαμαρτυρίας, της αντίδρασης και της γενικότερης μιζέριας.

Και αν μας πειράζει το ότι «μας έχουν καθήσει στο σβέρκο» οι ξένοι, τότε ας αντισταθούμε, ψάχνοντας τις αφετηρίες μίας τέτοιας κίνησης στο πιο αυθεντικό, το πιο αυτόχθονο και καθαρό στοιχείο του πολιτισμού μας. Ή τελως πάντων ότι έχει απομείνει από αυτόν: τη γη μας. Μόνο μέσα από μια νέα βιώσιμη γεωργία που σέβεται τόσο τις παλιές παραδόσεις όσο και τις σύγχρονες τεχνολογίες μπορούμε να αρχίσουμε να έχουμε ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Βιώσιμες μεθόδους, σε κλίμακα μικρή ή μεγάλη, ανάλογα με το ποιο μέρος της χώρας βρίσκεται ο καθένας.

Το να καλλιεργήσεις ένα –έστω μικρό- μέρος της τροφής σου στο μπαλκόνι ή στην αυλή σου δεν σημαίνει μόνο ότι παράγεις ντομάτες, πιπεριές και αγγούρια. Έχει περισσότερο να κάνει με την καλλιέργεια ενός ολόκληρου (οικο)συστήματος γνώσης και αξιών, και πάνω απ’ όλα με τη συνειδητοποίηση ότι καλλιεργείς το έδαφος. Το χώμα. Αυτό που τόσο έλειψε από τις πόλεις μας, αλλά ακόμη και από τα χωριά μας.

Δεν γράφω για μία επιστροφή στο παρελθόν. Αντιθέτως, αναφέρομαι περισσότερο σε μία νέα αρχή που θα προέλθει από το παρελθόν, και θα συνδιαστεί με επίγνωση όλων των λαθών που έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες. Η Αθήνα, ως μία περιοχή όπου η γεωργία έχει εγκαταλειφθεί –επειδή δεν ήταν συμβατή με τα βιομηχανικά κριτήρια που τσιμενταρίστηκαν στις μικροαστικές πολιτικές αντιλήψεις της κοινωνίας μας εδώ και δύο τουλάχιστον γενιές- πρέπει να γίνει το προπύργιο αυτής της νέας τάσης. Κυρίως γιατί στην Αθήνα εντωπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα. Υπάρχουν τρόποι, και ακόμη κι αν είστε σκεπτικιστές, ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ γύρω σας.

Αν θέλουμε να ελπίζουμε στη δυνατότητα να δοθεί νέα αξιοπρέπεια και νέες ευκαιρίες για τους ανθρώπους που έχουν περιθωριοποιηθεί από την κρίση, τότε πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά για τη διάσωση, την εξέλιξη και τη διάδοση της γνώσης πάνω σε παραδοσιακές πρακτικές που αποδεικύνουν καθημερινά ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι παραγωγής. Για αρχή, αν είναι να αγανακτούμε για κάτι, τότε πρέπει να αγανακτήσουμε με την Τροφή μας. Τον τρόπο που παράγεται και που διανείμεται.

Μόλις πειστούμε ότι αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει, τότε θα βρούμε και τους τρόπους.

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο bostanistas.gr