Το χρέος της φθηνής πατάτας

Photo: protagon.gr

Στο άρθρο μου για τα ψιλά γράμματα της φθηνής πατάτας, δεν καταφέρομαι εναντίον οποιασδήποτε προσπάθειας για απ’ ευθείας σύνδεση του παραγωγού με τον καταναλωτή. Προσωπικά δεν συμφωνώ με την αισθητική της πατάτας στην άσφαλτο και το drive-in στα πάρκινγκ. Ιδίως αφού υπάρχουν κι άλλες εναλλακτικές λύσεις που καταργούν τους μεσάζοντες, και που θα γράψω σύντομα σχετικά. Ωστόσο, οφείλω να αναγνωρίσω την ευρηματικότητα και τις καλές διαθέσεις αυτών που οργανώνουν τις διανομές και επίσης να συμμεριστώ το ότι γίνονται με σεβασμό στην αξιοπρέπεια των ανθρώπων που πραγματικά έχουν ανάγκη. Έχω επίσης υποστηρίξει εδώ ότι παρόμοιες κινήσεις μπορούν να αποτελέσουν πολύ αποτελεσματικές μεθόδους δράσης και διεκδίκησης.

Αυτό που με προβληματίζει είναι ο τρόπος παρουσίασης του φαινομένου και η διάσταση που έχει πάρει, κυρίως στα δελτία ειδήσεων. Γιατί είναι πασιφανές ότι δεν πληρώνουμε το πραγματικό κόστος της τροφής μας (τα κυβικά νερού, την απώλεια της βιοποικιλότητας, τις εκπομπές αερίων, τα λιπάσματα, τα εργατικά, την τυποποίηση, τον έλεγχο ποιότητας, τα μεταφορικά…). Γι’ αυτό αναρωτιέμαι αν ενδεχομένως δημιουργούμε ένα άλλου είδους εθνικό χρέος που θα το βρούμε μπροστά μας σε δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Χρέος οικολογικό, διατροφικό, κοινωνικό. Θα θυμάστε την ιλαρότητα του χρηματιστηρίου πριν από δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Και ίσως να είστε κι εσείς κάποιος από τους πολλούς (πάρα πολλούς) που «τσίμπησαν» από την αθρώα πρόσβαση στα φθηνά δάνεια των τραπεζών και τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Ποιός θα φανταζόταν ότι σήμερα όλη αυτή η «φθήνια» θα έσφιγγε τον βρόγχο της ελληνικής οικονομίας;

Εν τέλει, η θέση μου είναι ότι δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε σε μία κοινωνία που επενδύει πάρα πολύ λίγο χρόνο σκέψης για το οικολογικό και κοινωνικό αποτύπωμα της διατροφής της (τα ψιλά γράμματα δηλαδή). Εύχομαι, επίσης, ότι τέτοιου είδους πρωτοβουλίες διανομής θα

βοηθήσουν και υπεύθυνους παραγωγούς βιολογικής ποιότητας, οι οποίοι παράγουν οικολογικά και χωρίς να δηλητηριάζουν την γη. Και μάλιστα, χωρίς την απαιτούμενη βοήθεια από επιδοτήσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Αν δηλαδή έχουμε το κίνημα της πατάτας, γιατί να μην έχουμε και το κίνημα των βιολογικών προϊόντων; Ρωτήστε όμως τον (βιολογικό) παραγωγό: είναι όντως το πραγματικό κόστος παραγωγής τα 25 λεπτά;

Και επειδή θέλω να επεκταθώ σε θέματα που έχουν να κάνουν με την ΚΑΠ, πείτε μου σας παρακαλώ την γνώμη σας.

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο protagon.gr