Δημοκρατία 2.0
Ας είμαστε δίκαιοι με τον εαυτό μας. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος που αποφάσισε να ιδρύσει έναν πολιτικό φορέα. Με μια από τις μακροβιότερες τηλεοπτικές εκπομπές δημοσιογραφικής έρευνας και τεκμηρίωσης -σε prime time- δεν του λείπει ούτε η δημοσιότητα, ούτε η αναγνωρισιμότητα. Αυτά, δηλαδή, που αποτελούν παραδοσιακά το μεγαλύτερο άγχος των πολιτικών. Ας μην γελιόμαστε, η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι μία τηλεοπτική δημοκρατία και πολλές φορές -τις περισσότερες- η πολιτική γίνεται για… 5 λεπτά τηλεοπτικού χρόνου. Με τον λαϊκισμό, τη φτήνια, τη μιζέρια και όλα τα στοιχεία της «βιομηχανοποίησης» που αυτό συνεπάγεται.
Αν λάβουμε ως δεδομένο ότι ο Σταύρος είναι «χορτασμένος» και απελευθερωμένος από τέτοιου είδους συμπλέγματα, τότε νομίζω πως ο εμπνευστής του ποταμιού, μπορεί να είναι ο άνθρωπος που θα εστιάσει στην ουσία των πραγμάτων. Έχοντας οργώσει την Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια (ποιος μπορεί να του το αρνηθεί;), νομίζω πως είναι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που έχουν έρθει σε επαφή με την πολυπλοκότητα και την αλληλεπίδραση των προβλημάτων και των προκλήσεων που μπορεί να απασχολούν μία σύγχρονη (;) κοινωνία. Δεν μένω όμως εδώ.
Πιστεύω πως το μεγάλο πείραμα, η πραγματική έρευνα, έγινε όλα αυτά τα χρόνια μέσα από το protagon. Θα θυμάστε, είναι μόλις 4-5 χρόνια που οι αναγνώστες στην Ελλάδα δεν λαμβάνουν απλώς πληροφορία από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, αλλά μπορούν να σχολιάσουν και να αξιολογήσουν. Πολλές φορές «καρφώνοντας» αμείλικτα τον συντάκτη του κειμένου. Όλες αυτές οι χιλιάδες «ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά», που έχουν εκτεθεί την τελευταία τετραετία στην κριτική ανάλυση των πολιτών, αποτελούν για μένα την πιο αυθεντική, ανοιχτή και πολύπλευρη μέθοδο καταγραφής και συζήτησης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, καθώς και την πιο αποτελεσματική οδό αναζήτησης λύσεων. Αυτή είναι η βάση της Δημοκρατίας 2.0.
«Το ποτάμι» ως ιδέα, αποτελεί κατ’ εμέ τη μεγαλύτερη επιτυχία μιας πλατφόρμας διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων όπως το protagon. Προκύπτει ως αυτονόητη ανάγκη και όχι ως αυτοσκοπός. Και είναι ίσως ο μόνος πολιτικός φορέας που αυτή τη στιγμή μπορεί να εξελιχθεί σε ένα αυθεντικό κίνημα, μιας και από τη σύλληψή του είναι crowd-sourced, και απ’ όσο φαίνεται crowd-funded. Αποτελεί, δηλαδή, την υγιή εξέλιξη μιας μακροχρόνιας διαδικασίας ανταλλαγής με τους πολίτες, χρησιμοποιώντας τα σύγχρονα μέσα ανοιχτής επικοινωνίας και χρηματοδότησης από τη βάση. Αποτελεί, εύχομαι, το ανοσοποιητικό σύστημα στο «άρρωστο» πολιτικό μας σύστημα.
Η σύνθεση όλων αυτών των απόψεων δεν είναι εύκολο πράγμα, και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας θα χρειαστεί χρόνο για να κατανοήσει περί τίνος πρόκειται. Γι’ αυτό και το προφίλ ενός «προσβάσιμου» ανθρώπου, όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης, είναι πολύ χρήσιμο σε αυτό το σημείο. Δεν είναι όμως το παν, μιας και στην εποχή του ανοιχτού κώδικα σχεδόν τίποτε δεν περιστρέφεται γύρω από ηγέτες και δομές ιεραρχίας. Ομοίως, τα σύγχρονα κινήματα δημιουργούν τις συνθήκες ισόνομης έκφρασης και συναπόφασης για τον καθένα – για σένα και για μένα.
Το στοίχημα για «Το ποτάμι» είναι η δημιουργία αυτής της νέας κοινωνικής αρχιτεκτονικής στη χώρα. Να ενώσει δηλαδή, τους σκοπούς. Δεν μιλώ για «συνιστώσες» γιατί αυτή είναι μία έννοια γραμμική. Μιλώ για ανθρώπους που έχουν αφιερωθεί σε ένα σκοπό ζωής: τα ανθρώπινα δικαιώματα, το καθαρό περιβάλλον, την αειφόρο γεωργία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τον εθελοντισμό, την αυτοδιάθεση, τη δημοκρατία… Μιλώ για σκοπούς. Σκοπούς ζωής.
Η καινούρια πολιτική αρένα δεν είναι το αριστερά-δεξιά. Η μάχη έχει πλέον τους ενεργούς πολίτες από τη μια και όλο αυτό το σύστημα της αναξιοκρατίας που κινεί τα νήματα σε αυτή τη χώρα, από την άλλη. Οι συνθήκες είναι ώριμες, και συγκρατώ δύο πράγματα από το κείμενο του Σταύρου. Ότι πρέπει να ανακαλύψουμε τους (5-10) δημιουργούς της κάθε κοινότητας και της κάθε πόλης. Και ότι «είναι η ευκαιρία να παρουσιαστούμε πιο Ευρωπαίοι από τους Ευρωπαίους. Να καταλάβουν ότι δεν έχουν ανάγκη μόνο τον κλασικό ελληνισμό αλλά και τον σύγχρονο Έλληνα».
Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο protagon.gr
Ενημέρωση: Προφανώς και Το Ποτάμι δεν έχει πραγματώσει τίποτε από τα παραπάνω.