Πάρτε βαθιά ανάσα και διαβάστε αργά!

Πόσο συχνά, μέσα στο χαμό της καθημερινότητάς μας, έχουμε την πολυτέλεια να χαρίσουμε στον εαυτό μας στιγμές απόλαυσης; Να κλείσουμε τα μάτια για να απολαύσουμε μία βανίλια υποβρύχιο, ένα γλυκό βύσσινο ή ακόμη και ένα απλό, δροσερό ποτήρι νερό;

Photo: Georgia Ponirakou

Μάθαμε να τρώμε αβοκάντο για πρωινό, να «σπρώχνουμε» τις σάλτσες μας με τρουφόλαδα, να ψαχνόμαστε για μονοποικιλιακούς καφέδες, να αποδομούμε συνταγές, να συχνάζουμε στα τρέντι μπαρ και εστιατόρια, να πίνουμε κοκτέιλ σε βάζα και μυστήρια ποτήρια. Ανακαλύψαμε ρούμια και τεκίλες από χώρες μακρινές, τα σμίξαμε σε αναπάντεχους συνδυασμούς και τους δώσαμε ψαγμένα ονόματα. Υμνήσαμε μάγειρες, μπαρίστα και μπαρτέντερ, αγοράσαμε βιβλία μαγειρικής και ανάψαμε κι ένα κερί στα πιο ντιζάιν σουβλατζίδικα. Τίποτα μεμπτό σε όλα αυτά. Ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να αναζητά το καινούριο, να δοκιμάζει το δημοφιλές και να επιβραβεύει το δημιουργικό. Το πρόβλημα, όμως, αρχίζει όταν μένουμε εκεί!

Είμαστε εντελώς αποκομμένοι από τις φυσικές διεργασίες που συνεπάγονται αυτό που τρώμε και αυτό που πίνουμε. Οι συσκευασμένες, βιομηχανοποιημένες και ανθυγιεινές τροφές, είναι οι πιο δραματικές εκφάνσεις της υποβάθμισης του ρόλου της τροφής στη ζωή μας. Βρίσκονται παντού, έχουν τυπωθεί στο μυαλό μας, και αποτελούν καθεστώς στις συνήθειές μας. Νομίζουμε πως είναι οι μοναδικές μας επιλογές. Σταδιακά, το fast food και η Coca Cola μάλλον έχουν γίνει οι πιο σοβαρές απειλές για την πολιτιστική, πολιτική και περιβαλλοντική μας ευημερία.

Ήρθε, λοιπόν, η ώρα για μία «Νόστιμη Επανάσταση». Έναν ξεσηκωμό που δεν λαμβάνει χώρα στους δρόμους και δεν ζητά από κανένα να θυσιάσει κάποιες από τις ελευθερίες τού. Μία επανάσταση που βασίζεται στην απόλαυση της καλής ζωής, με μπροστάρηδες αυτούς που μαθαίνουν να εκπαιδεύουν τις μύτες και τους ουρανίσκους τούς. Αυτούς που επιλέγουν να ανοίξουν τις αισθήσεις τούς στην καλή γεύση, ανοίγοντας συγχρόνως τα μάτια σε ό,τι συμβαίνει στον κόσμο.

Photo: Georgia Ponirakou

Όχι, αυτή η αλλαγή δεν κοστίζει κάτι παραπάνω. Η στροφή στις παραδοσιακές συνταγές, η προσοχή σε υλικά που παράγονται σε μικρή απόσταση γύρω από την κουζίνα ή το μπαρ, αλλά και η ιεροτελεστία του τρώγειν και πίνειν ως εκδήλωση χαράς και κοινωνικότητας, είναι στην ουσία η μεγαλύτερη επένδυση στον ίδιο μας τον εαυτό. Προστατεύει την υγεία μας, σέβεται τα χέρια του παραγωγού των πρώτων υλών, τις γνώσεις των μαγείρων και των μπαρτεντερ και είναι, πάνω απ’ όλα, ένα μεγάλο μάθημα που μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Το να τρώμε και να πίνουμε έτσι, είναι στην ουσία η υπογραφή μας σε ένα αόρατο μανιφέστο για την διάσωση μερικών από τις πιο αρχαίες παραδόσεις γαστρονομίας και αναμειγνυολογίας. Για την προστασία της τοπικής οικονομίας στα μέρη που παράγεται αυτό που τρώμε και αυτό που πίνουμε. Και συμβάλλει στην δημιουργία ενός νέου τύπου, συνειδητοποιημένου καταναλωτισμού που σέβεται το περιβάλλον, αλλά και το δικαίωμα στην καλή γεύση.

Photo: Georgia Ponirakou

Είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η μόνη διέξοδος από την ανιαρή ρουτίνα που μας έχει κάνει μια μάλλον δυστυχισμένη κοινωνία. Εμάς, που η φύση μας προίκισε με έναν τέτοιο θησαυρό γεύσεων, αρωμάτων και παραδόσεων. Που όμως τις ξεχάσαμε. Σκεφτείτε το, αδέρφιά. Μήπως ήρθε η ώρα του slow food; Μήπως ήρθε η ώρα του slow drink;

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο bitterbooze.com