Η Τροφή ως Πολιτική Πράξη

Η πραγματική χρεοκοπία της χώρας δεν είναι η οικονομική, αλλά ότι αυτό που έγινε αφορμή προβληματισμού και υπαρξιακής αναζήτησης είναι μία τηλεοπτική διαφήμιση για κινητά τηλέφωνα. Εντάξει, και οι μεν και οι δε έχουν τα δίκιά τους. Η αλήθεια, ως συνήθως, βρίσκεται κάπου στη μέση της γέφυρας. Αλλά για να περάσουμε απέναντι, πρέπει πρώτα να αρχίσουμε να χτίζουμε αυτήν τη γέφυρα.

Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως δε μου αρέσει ότι το ελληνικό χιούμορ και ο σαρκασμός «ντύνει» πολύ επιτυχημένες εμπορικά διαφημίσεις. Θα προτιμούσα όμως αυτές να προβάλλουν ελληνικά προϊόντα και τεχνολογίες. Επίσης, δεν έχω τίποτα με τα βρώμικα, μιας και το φαγητό είναι πάνω απ’ όλα απόλαυση και προσωπικό δικαίωμα επιλογής του καθενός. Αλλά θα προτιμούσα έξω από τα γήπεδα να πωλούνται λουκάνικα Σουφλίου, απο εκείνα τα παραδοσιακά τα «πέταλα», και όχι μόνο«λουκανικούμπες» τύπου Φρανκφούρτης. Ας υπήρχε τουλάχιστον η επιλογή κι ας του ‘βαζε και σως… απ’ αυτή, την καλή.

Πολύ λυπηρό το ότι ο σύγχρονος Έλληνας αποσυνδέθηκε από τις παραγωγικές διαδικασίες που φέρνουν τα αγαθά μαζικής κατανάλωσης στην πόρτα του. Στο ίδιο του το τραπέζι. Ρωτήστε τον εαυτό σας από πού έρχεται το γάλα, οι μπανάνες, τα πορτοκάλια ή τα μήλα που τρώτε. Οι περισσότεροι μάλλον θα διαπιστώσετε ότι δεν ξέρετε. Λιγότεροι ίσως να νοιώσετε ότι είστε κι εσείς μέρος του προβλήματος. Ακόμη πιο λίγοι ίσως πειστούν ότι μπορούν να γίνουν μέρος της λύσης.

Δεν έχω σκοπό να γκρινιάξω παραπάνω για τα κακώς κείμενα της Ελλάδας. Αυτά τα ξέρουμε και τα βιώνουμε λίγο-πολύ όλοι μας. Μεγάλη η σημασία της αυτοκριτικής και κρυφή η αξία του ότι είμαστε ίσως ο μόνος λαός του «ανεπτυγμένου» κόσμου που σήμερα (επιτέλους) αναθεωρεί μαζικά για τα πάντα και από (σχεδόν) μηδενική βάση. Μας έχει επιβληθεί, μιας και βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο, δεν παύει όμως να είναι αλήθεια. Και πιστεύω ότι θα μας βγει σε καλό, ιδίως αν σκεφτούμε ότι είναι τεράστια ευκαιρία να είσαι ταυτόχρονα και αναπτυσσόμενη χώρα και ευρωπαϊκή.

Ας σταματήσουμε, λοιπόν, τις γκρίνιες για αυτά που δεν γίνονται. Ας δούμε αυτά που μπορούν να γίνουν. Πράγματα απλά, μικρά και μεγάλα, που μπορούμε να κάνουμε σήμερα κι όλας. Κι αφού δεν μπορούμε να τυπώσουμε χρήμα ή να υποτιμήσουμε το νόμισμά μας, ας βρούμε άλλα πράγματα να κεφαλαιοποιήσουμε. Κυρίως όμως ας βρούμε τί είναι αυτό που μας ενώνει.

Προσωπικά δεν βλέπω τίποτε άλλο που να μπορεί να μας ενώσει, εδώ που φτάσαμε, όσο η ελληνική Τροφή. Αυτή που σέβεται τη μνήμη, τον πολιτισμό, τους ανθρώπους και τη γη μας. Που επανέρχεται ως πανάρχαιο στοιχείο και ιερό κομμάτι της ύπαρξής μας. Αναμειγνύοντας την εμπειρία μας με εκείνη της φύσης μας. Που γίνεται ένας τρόπος αυτο-έκφρασης, μία ένδειξη αμοιβαίου σεβασμού. Που προσπερνά τον βομβαρδισμό της υπερ-κατανάλωσης. Που είναι πάνω απ’ όλα αυτό που πραγματικά είμαστε, ανεξάρτητα από τις διαφορές που χαρακτηρίζουν τις ιδέες και τις ταυτότητές μας.

Σήμερα, το να αποκαταστήσουμε την ελληνική Τροφή στον φυσικό, πρωταρχικό ρόλο της είναι εξόχως και μία πράξη με μεγάλη πολιτική σημασία. Ως ένα βαθμό είναι μια επαναστατική πράξη. Ή καλύτερα μία νέα Αναγέννηση: αυτή της ελληνικής υπαίθρου. Κι αν αυτό σας φαίνεται ουτοπικό, τότε αφήστε με εμένα. Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε…

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο protagon.gr