Απίστευτος ο Κόσμος κι ο χαρακτήρας μας

Photo: Theodosis Giannakidis

Η ζωή με έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 35 χώρες και έχω δουλέψει σε περίπου 10 από αυτές. Λόγω της έρευνάς μου, έχω βρεθεί σε βουνά και σε λαγκάδια, έχω έρθει σε επαφή με ανθρώπους απλούς σε χωριά, αλλά και με οικογένειες σε μεγαλουπόλεις. Όπου και να πήγα, όλοι αντιμετώπισαν με δέος και σεβασμό την ελληνική καταγωγή μου. Άνοιξαν το σπίτι τους, με φίλεψαν, μου έδειξαν τα οικογενειακά άλμπουμ, με γνώρισαν στα σόγια τους, με συστήσαν στον παππού και τη γιαγιά της οικογένειας.

Φέτος ήταν η πρώτη φορά που έκανα Καθαρή Δευτέρα με την οικογένεια μου, μετά από 12 χρόνια απουσίας από την Ελλάδα, στον μικρό σύλλογο του χωριού της μητέρας μου. Πρόκειται για ένα μικρό σπιτάκι κάτω από τα πλατάνια και τα πεύκα στον ποταμό της Μάκρης του Έβρου (μην γελιέστε, ένα άσχημο parking είναι κι αυτό τώρα).

Η επιτροφή στις ρίζες είναι πάντα ένα μικρό πολιτισμικό σόκ. Αυτό έζησα χθές για περίπου μισή ώρα, μέχρι να προσαρμοστώ στην χαλασμένη κόρνα-ηχείο του πληκτρά που έπαιζε στη διαπασών το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», ενώ μία από τους ομοτράπεζους το χόρευε αγκαλιά με ένα τσιουάουα που φορούσε φουτεράκι. Πεντανόστιμα χειροποίητα, ντόπια, εποχικά εδέσματα να υποφέρουν μέσα σε λευκά πλαστικά πιατάκια. Στην θέα της εικόνας, ένοιωθα να τρίζουν τα κόκκαλα όχι μόνο του Λοίζου αλλά και του Νταλί.

Καθώς, έπαιζε την «Πριγκιπέσσα» και χόρευε ο κόσμος, ανοίγει η πόρτα του συλλόγου και μπαίνει μέσα δειλά-δειλά ένα ζευγάρι ξένων, γύρω στα 55, κοιτάζοντας ξαφνιασμένοι. Μόλις ο κόσμος τους αντιλήφθηκε, παίρνει κάποιος το μικρόφωνο και αστειευόμενος πάνω στο κέφι λέει ότι πρόκειται για τους εφοριακούς της Μέρκελ, κάτι που δεν παρέλειψε να συμπληρώσει από το «Τ’ α…..@ μας θα πάρουν», κάνοντας τους περισσότερους να σκάσουν στα γέλια. Ντράπηκα πραγματικά για την ελληνική «φιλοξενεία» μας, και μιας και καθόμουν δίπλα ακριβώς στην πόρτα, καλωσόρισα τους ανυποψίαστους ανθρώπους. Επικράτησε μία αμηχανία στον χώρο από την «εισβολή», καθώς τους εξηγούσα ότι το χωριό μας – αν και έχει μερικές από τις ωραιότερες παραλίες του Θρακικού Πελάγους- δεν είναι ούτε Μύκονος, ούτε Σαντορίνη και ότι ο κόσμος δεν έχει συνηθίσει την παρουσία των ξένων τουριστών.

Μερικές από τις γυναίκες άρχισαν να τους φιλεύουν τσίπουρο και σαρακοστιανά, ενώ οι δύο Γάλλοι ξαφνικά έβγαλαν ένα μικρόφωνο, ακουστικά και μία μικρή flip cam. Όχι, δεν ήταν δημοσιογράφοι (ούτε φυσικά εφοριακοί της Μέρκελ). Ξεκίνησαν πριν από δύο χρόνια από μία μικρή πόλη της Γαλλίας και με το βανάκι τους ταξιδεύουν τον κόσμο. Σλοβενία, Κροατία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σερβία, Κόσοβο, Αλβανία, Βουλγαρία, Τουρκία, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Ρωσία, Καζακστάν, Ινδία, Μπαγκλαντές, Κύπρος… ήρθαν και από τα μέρη μας. Στην πορεία τους καταγράφουν μουσικές, χορούς και παραδόσεις από τα μέρη που επισκέπτονται και ανεβάζουν τις ιστορίες στο blog  τους. Αν και σε εκτελέσεις μεταξύ ροκ και σκυλάδικου, έπαθαν πλάκα από το πάντρεμα της μουσικής στο δικό μας το γλέντι. Μπαϊντούσκες της Θράκης διαδέχονταν τα τικ του Πόντου, συρτά της Καπαδοκίας τους Μαλεβιζιώτικους της Κρήτης, τα twist του Elvis τα τσάμικα και τα ταγκό («αστέρι» ο πληκτράς).

Ο πάγος έσπασε όταν εξήγησα στους συγχωριανούς μου την ιστορία των δύο Γάλλων. Και από τους μεν και από τους δε ακούγονταν ένα «ευχαριστώ». Ο ίδιος άνθρωπος που είχε πάρει το μικρόφωνο πιο πριν, πήγε και έφερε γλυκό του κουταλιού χταπόδι (!!!) το οποίο το σέρβιρε σε πιάτο κανονικό, όχι πλαστικό. Μία άλλη κυρία τους πήρε από το χέρι και μπορείτε να φανταστείτε τί έγινε τις επόμενες τέσσερις ώρες. Χορός, γλέντι, πειράγματα, χαρά… Έτσι για να σπάει λίγο η συννεφιά και η μιζέρια και για να θυμηθούμε ότι και αυτά τα στοιχεία χαρακτηρίζουν την ταυτότητά μας.

Τελικά είμαστε λίγο κυκλοθυμικοί. Και μάλλον θα είμασταν περισσότερο μέσα στα πράγματα αν σπάζαμε τους τοίχους και τα στερεότυπα που μας πλασάρουν όλη την ώρα. Τί θα ήταν καλύτερο; Να «παίρνανε τ’ α…..@ μας οι ξένοι» από την αρχή ή τώρα που φύγανε για τον τόπο τους και με μία ωραία ανάμνηση από τον δικό μας; Και ένα μπουκάλι με λίγο ελαιόλαδο Μάκρης, που είναι από τα κορυφαία στην Ελλάδα; Από μία ντόπια ποικιλία δέντρων πεντακοσίων ετών, τους «ντελετζέδες» όπως τους λέμε εδώ στη Θράκη; Τους είπαμε και την δική μας εκδοχή για την κρίση…

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο protagon.gr